قهوه پرو یکی از قهوه‌های باکیفیت آمریکای جنوبی است که در ارتفاعات آند و مناطق کوهستانی رشد می‌کند. این قهوه  اغلب اسیدیته‌ی ملایم و شیرین دارد، با رایحه‌های مرکبات، شکلات و گاهی گل. با ما همراه شوید تا در این کشور گشتی بزنیم و با ویژگی‌های آن و قهوه بی‌نظیرش آشنا شویم.

معرفی پرو

پرو، کشوری در غرب آمریکای جنوبی است. به‌جز حوزه دریاچه تیتیکاکا در جنوب شرقی، مرزهای آن در مناطقی کم‌جمعیت قرار دارند. مرزهای پرو با کلمبیا در شمال‌شرق و برزیل در شرق از میان رشته‌کوه‌های کم‌ارتفاع یا جنگل‌های گرمسیری می‌گذرند، در حالی‌که مرزهای آن با بولیوی در جنوب‌شرق، شیلی در جنوب، و اکوادور در شمال‌غرب از ارتفاعات بلند رشته‌کوه‌های آند عبور می‌کنند. در غرب، آب‌های سرزمینی‌ای که تا ۲۰۰ مایل (۳۲۰ کیلومتر) در اقیانوس آرام امتداد دارند، توسط پرو ادعا می‌شوند.

پرو اساساً کشوری گرمسیری است و نوک شمالی آن تقریباً به خط استوا می‌رسد. با وجود موقعیت گرمسیری‌اش، تنوع گسترده‌ای از اقلیم‌ها، شیوه‌های زندگی و فعالیت‌های اقتصادی در این کشور وجود دارد که ناشی از اختلافات زیاد ارتفاع و وزش بادهای جنوب‌غربی است که از روی جریان سرد پرو (یا جریان هامبولت) که در امتداد سواحل اقیانوسی آن جریان دارد، می‌وزند. دشواری‌های عظیم سفر در میان کوه‌های آند مدت‌ها مانع از اتحاد ملی شده‌اند.

شهر ایکیتوس، واقع در بالادست رود آمازون، تنها حدود ۶۰۰ مایل (۹۶۵ کیلومتر) با لیما، پایتخت کشور، فاصله دارد؛ اما پیش از اختراع هواپیما، مسافران میان این دو شهر اغلب مسیر ۷۰۰۰ مایلی (۱۱٬۲۵۰ کیلومتری) از طریق رود آمازون، اقیانوس اطلس و دریای کارائیب، برزخ پاناما و اقیانوس آرام را ترجیح می‌دادند تا مسیر کوتاه‌تری که از کوه‌ها می‌گذشت.

نام پرو از واژه‌ای در زبان کِچوا گرفته شده که به‌معنای «سرزمین وفور» است، اشاره‌ای به ثروت اقتصادی‌ای که از تمدن غنی و بسیار سازمان‌یافته اینکاها که برای قرن‌ها بر این منطقه حکومت می‌کردند، به‌دست می‌آمد. منابع گسترده معدنی، کشاورزی و دریایی کشور، مدت‌ها پایه اقتصادی پرو را تشکیل داده‌اند و تا اواخر قرن بیستم، گردشگری نیز به یکی از عناصر مهم توسعه اقتصادی آن تبدیل شد. مقصدهای محبوب برای گردشگران بین‌المللی شامل ماچو پیچو، محل ویرانه‌های باستانی اینکاها در حدود ۸۰ کیلومتری شمال‌غربی شهر کوسکو، و موزه‌هایی هستند که آثار باستانی کشف‌شده از آرامگاه‌های باستانی در سواحل شمالی پرو را در خود جای داده‌اند.

زمین

پستی‌ و بلندی‌ها

پرو به‌طور سنتی به سه ناحیه طولی عمده تقسیم می‌شود:
۱. کاستا (Costa)، ناحیه خشک ساحلی در غرب،
۲. سیه‌را (Sierra) یا رشته‌کوه‌های آند در مرکز،
۳. آمازونیا (Amazonia)، منطقه مرطوب و جنگلی حوزه استوایی آمازون در شرق.

کاستا (ناحیه ساحلی)

دشت ساحلی پرو را می‌توان بر اساس میزان زمین هموار و فاصله میان رشته‌کوه‌های آند تا دریا به سه بخش شمالی، مرکزی و جنوبی تقسیم کرد. به‌طور کلی، میزان زمین‌های هموار ساحلی از شمال به جنوب کاهش می‌یابد.

سیه‌را یا ناحیه آند

در امتداد لبه غربی آمریکای جنوبی، رشته‌کوه‌های آند به دلیل فعالیت‌های تکتونیکی ایجاد شده‌اند؛ جایی که صفحه آمریکای جنوبی روی صفحه نازکا قرار گرفته است. رشته‌کوه‌های آند پرو، همانند سایر مناطق کوهستانی در حاشیه اقیانوس آرام، از نظر زمین‌شناسی جوان هستند و ادامه روند بالا آمدن آن‌ها از طریق زمین‌لرزه‌های مکرر و ناپایداری زیاد نمایان می‌شود.

سه رشته‌کوه اصلی از آندهای پرو بیرون زده‌اند که معمولاً با نام‌های کوردیه‌را اکسیدنتال (غربی)، کوردیه‌را سنترال (مرکزی) و کوردیه‌را اورینتال (شرقی) شناخته می‌شوند، گرچه این نام‌گذاری‌ها در خود پرو به‌طور رسمی استفاده نمی‌شوند.

آمازونیا در پرو

دامنه‌های پایین‌تر رشته‌کوه آند در غرب با دشت‌های پست و پوشیده از جنگل‌های انبوه گرمسیری در حوزه آمازون ترکیب می‌شوند تا منطقه‌ای به نام آمازونیا (Amazonia) را تشکیل دهند؛ منطقه‌ای که بیش از سه‌پنجم از مساحت پرو را در بر می‌گیرد.

در ناحیه‌ای که مستقیماً به کوه‌های آند متصل است، جنگل‌های ابری انبوه قرار دارند که به آن مونتانا (Montaña) گفته می‌شود. بخش‌های جنگلی‌تر در شرق آمازونیا نیز با نام سلوا (Selva) شناخته می‌شوند.

پوشش گیاهی و جانوری

پوشش گیاهی و حیات‌وحش پرو را می‌توان بر اساس سه منطقه اصلی تقسیم‌بندی کرد: کاستا (ساحل)، سیه‌را (کوهستان)، آمازونیا (جنگل‌های بارانی).

در بیابان ساحلی پرو، پوشش گیاهی بسیار محدود است.

در ارتفاعات پرو دو نوع پوشش گیاهی غالب است:

چمنزارهای پونا (Puna) که پوشیده از علفزارهای چراگاهی است و زیستگاه حیوانات بومی مانند لاما، آلپاکا، ویکونیا و گواناکو می‌باشد.

در ارتفاعات پایین‌تر، ترکیبی از گونه‌های بومی و وارداتی همچون سیب‌زمینی، کینوا و ذرت رشد می‌کند.

دامنه‌های شرقی آند و دشت‌های آمازون پوشیده از جنگل‌های انبوه گرمسیری هستند.

در این منطقه هزاران گونه گیاهی، حشره، و جانور زندگی می‌کنند.

پستانداران جالب شامل پلنگ آمریکایی (جاگوار)، کَپیبارا (بزرگ‌ترین جونده جهان)، تاپیر، گونه‌های مختلف میمون‌ها پرندگان و ماهیان متنوع و رنگارنگ فراوان هستند.

خزندگان و حشرات نیز در این منطقه بسیار زیادند.

پیشینه تاریخی ترکیب نژادی

ریشه تنوع قومی در پرو به دوران استعمار بازمی‌گردد:

اسپانیایی‌ها پس از فتح سرزمین، کنترل کامل بر بومیان و جامعه مستعمره داشتند؛ از جمله سیاست، مذهب و اقتصاد.

آن‌ها زبان اسپانیایی، فرهنگ اروپایی و مذهب کاتولیک رومی را با خود آوردند.

تعداد محدودی از برده‌های آفریقایی نیز به پرو آورده شدند؛ فرزندان آن‌ها امروز بیشتر در لیما و برخی دره‌های ساحلی مرکزی زندگی می‌کنند.

پس از استقلال در ۱۸۲۴ و لغو برده‌داری در ۱۸۵۴، مهاجرانی از چین برای کار کشاورزی وارد شدند.

بعدها، گروه‌هایی از اسپانیایی‌ها، اروپای شمالی و ژاپن نیز به پرو آمدند. این گروه‌ها به‌مرور با یکدیگر ازدواج کردند و ترکیب قومی پیچیده‌ای شکل گرفت.

زبان‌های پرو

در دوره پیشاکلمبی، اینکاها زبان کِچوا (Quechua) را در سراسر ارتفاعات و مناطق ساحلی گسترش دادند.

در نزدیکی دریاچه تیتیکاکا، برخی گروه‌ها در زمان ورود اسپانیایی‌ها به زبان آیمارا (Aymara) صحبت می‌کردند.

کچوا و آیمارا هنوز رایج هستند و در مناطقی که استفاده گسترده دارند، همراه با اسپانیایی وضعیت رسمی دارند.

نواحی جنگلی گرمسیری خارج از نفوذ اینکاها بوده‌اند و تنوع زبان‌ها و گویش‌های کنونی در آمازونیا بازتاب‌دهنده میراث زبانی گسترده و متنوع مردمان جنگل است.

مانند نیاکان اینکای خود، اکثریت مردم بومی هنوز سواد خواندن و نوشتن ندارند، نه به زبان خود و نه به زبان دیگر.

در شهرهای بزرگ و مناطق گردشگری، زبان‌هایی مانند انگلیسی و دیگر زبان‌های اروپایی نیز رایج‌اند.

دین

قانون اساسی پرو، آزادی دین را تضمین می‌کند.

• بیش از سه‌چهارم پرویی‌ها کاتولیک رومی هستند.

• بین یک‌دهم تا یک‌پنجم از جمعیت نیز مسیحیان انجیلی (اوانجلیک) هستند.

• سایر پروتستان‌ها و پیروان باورهای سنتی، اقلیت‌های دینی کوچکی را تشکیل می‌دهند.

اقتصاد

پرو کشوری کمتر توسعه یافته است که اقتصاد آن مدت‌ها بر صادرات مواد خام به کشورهای توسعه یافته نیمکره شمالی متکی بوده است. پرو یکی از کشورهای پیشرو در صنعت ماهیگیری جهان است و جزو بزرگ‌ترین تولیدکنندگان بیسموت، نقره و مس محسوب می‌شود.

در دهه‌های اخیر، این کشور تلاش کرده اقتصاد خود را با توسعه صنایع صادراتی غیر سنتی و همچنین تولید کالاهای مصرفی برای رفع نیازهای داخلی مدرن کند. با این حال، مشکلات جدی اقتصادی در چند زمینه همچنان ادامه دارد. سیستم‌های حمل و نقل و کشاورزی گاهی به‌طور گسترده‌ای در اثر زمین‌لرزه‌ها، رانش زمین، باران‌های ال نینو و سایر بلایای طبیعی آسیب می‌بینند.

مناطق کشاورزی محدود، پاسخگوی نیازهای جمعیت رو به رشد سریع نیستند و این باعث افزایش مداوم واردات مواد غذایی و تلاش‌های دشوار برای تغییر عادات کشاورزی و غذایی کشور شده است.

برای رفع این کمبودها و دیگر مشکلات اقتصادی، دولت نظامی در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ صنایع نفت، معدن و سایر صنایع را ملی کرد و تلاش‌های گسترده‌ای در اصلاحات ارضی انجام داد. اما ملی شدن صنایع مشکلات اقتصادی دیگری از جمله بدهی سنگین دولت، نرخ بالای تورم، کسری بزرگ تجاری و روابط تنش‌زای با برخی شرکای تجاری پرو به همراه داشت.

این وضعیت باعث شد دولت‌های پی‌در‌پی پرو نقش دولت در اقتصاد را بازنگری کنند و برخی بخش‌های اقتصادی را به سرمایه‌گذاران خصوصی بازگردانند. این اقدامات به همراه اصلاحات ساختاری که در دهه ۱۹۹۰ اجرا شد، به رشد سریع اقتصادی در اوایل قرن بیست و یکم کمک کرد.

کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری

به طور سنتی، فعالیت اقتصادی اصلی در پرو کشاورزی بوده است، اگرچه اهمیت این بخش در نیمه دوم قرن بیستم به شدت کاهش یافت. پرو مقادیر زیادی غلات (به ویژه گندم، برنج و ذرت)، سویا، روغن‌های گیاهی و محصولات لبنی وارد می‌کند تا جمعیت خود را تغذیه کند. اگرچه طرح‌های توسعه بلندپروازانه‌ای برای افزایش تولید طراحی شده‌اند، کمبود زمین‌های قابل کشت عامل بسیار محدودکننده‌ای در پرو است.

بیشترین مناطق کشاورزی تولیدی در دره‌های آبیاری‌شده منطقه ساحلی شمالی قرار دارند. محصولات اصلی شامل نیشکر، پنبه، برنج، ذرت، میوه‌ها، مارچوبه، سویا، گل‌ها و حبوبات است. در منطقه سیرا (کوهستانی)، زمین‌های زراعی محدود و حاصلخیزی خاک پایین است. محصولات اصلی این منطقه سیب‌زمینی و غلات، به‌ویژه گندم، ذرت و کینوا است که یک غله بسیار پرپروتئین است. در منطقه آمازون، کشاورزی بیشتر به صورت معیشتی است، هرچند مردم بومی کم‌ارتفاع به طور سنتی برگ‌های کوکا را برای مصرف محلی و تجارت با مردم سیرا برداشت می‌کنند.

در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ صنعت ماهیگیری پرو به سرعت رشد کرد که مبتنی بر برداشت دسته‌های عظیم آنچوی بود. این ماهی‌ها به پودر و روغن ماهی تبدیل شده و به عنوان خوراک دام صادر می‌شدند. تا سال ۱۹۶۳، پرو از نظر میزان ماهی صید شده، پیشرو در جهان بود. اما صید بیش از حد به همراه وقوع شدید جریان ال نینو در سال‌های ۱۹۷۱–۷۲، صنعت ماهیگیری را به رکود کشاند. بازسازی صنعت در اواخر دهه ۱۹۷۰ رخ داد، اما میزان صید به رکوردهای قبلی نرسید. اکنون تاکید بیشتری بر ماهی برای مصرف انسانی در بازارهای داخلی و صادراتی گذاشته شده است.

جنگلداری بیشتر در زمین‌های پست شرق آمازون متمرکز است. انواع زیادی از چوب‌های تجاری در جنگل‌های آمازون وجود دارد، اما اغلب دسترسی به آن‌ها دشوار است و بهره‌برداری به دلیل نگرانی‌های زیست‌محیطی محدود شده است.

منابع و انرژی

پرو دارای منابع معدنی فراوانی است. مس، آهن، سرب، روی، بیسموت، فسفات و منگنز به مقدار زیادی و با عیار بالا یافت می‌شوند. طلا و نقره به صورت گسترده موجودند و فلزات کمیاب دیگر نیز در پرو یافت می‌شوند. همچنین میدان‌های نفتی در سواحل شمالی دور و بخش شمال شرقی آمازون واقع شده‌اند.

با وجود ثروت معدنی بالقوه کشور، بهره‌برداری از معادن در بخش زیادی از یک سوم آخر قرن بیستم به دلایل مختلفی عقب افتاد، از جمله کاهش سرمایه‌گذاری خارجی، نوسانات قیمت جهانی، کمبود امکانات حمل و نقل، کمبود کارخانه‌های فرآوری، کاهش ذخایر در بسیاری از مناطق معدنی سنتی و محدودیت‌های اداره متمرکز معدن‌کاری دولتی. از دهه ۱۹۷۰ و به ویژه در دهه ۱۹۹۰، بسیاری از معادن ملی‌شده و ذخایر استخراج نشده به سرمایه‌گذاران خصوصی پرو و بین‌المللی فروخته شدند. در نتیجه، معادن جدیدی بازگشایی شد، مانند مجتمع معدن طلای یاناچوچا نزدیک کاخامارکا که اکنون یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان طلا در جهان است

پتانسیل برق‌آبی پرو بسیار زیاد است، به ویژه در رودخانه‌هایی که از کوه‌های آند به سوی حوضه آمازون جریان دارند. نیروگاه‌های بزرگ در رودخانه‌های سانتا و مانتارو ساخته شده‌اند و مکان‌های دیگری برای توسعه‌های آینده انتخاب شده‌اند. اکثر نیروگاه‌های موجود، چه حرارتی و چه برق‌آبی، به شبکه برق ملی هماهنگ متصل شده‌اند. حدود سه چهارم انرژی الکتریکی کشور از منابع برق‌آبی تولید می‌شود.

زندگی روزمره و آداب اجتماعی

الگوهای زندگی روزمره پرویی‌ها به طور مشخصی بسته به طبقه اجتماعی‌شان و اینکه در مناطق روستایی یا شهری زندگی می‌کنند متفاوت است. اکثر افرادی که در مناطق روستایی زندگی می‌کنند، به شدت به چرخه کشاورزی وابسته‌اند.

برای مثال، دوره‌های کاشت و برداشت زمان‌هایی هستند که نیاز به کار سخت زیادی دارند (بسیاری از این کارها به صورت جمعی انجام می‌شود)، در حالی که در دیگر اوقات سال کار به این شدت لازم نیست. بیشتر کارها در طول ساعات روز انجام می‌شود؛ مردم صبح‌ها زود بیدار می‌شوند و شب‌ها زود می‌خوابند.

چوپانی گوسفندان، لاماها و آلپاکاها در ارتفاعات بالاتر از حد کشاورزی انجام می‌گیرد؛ چوپانان چرخه سالانه متمایزی دارند که از جهات مختلفی سخت‌تر (و قطعاً منزوی‌تر) از زندگی کشاورزان روستایی است.

جشن‌های مذهبی، عروسی‌ها، تعمیدها و مناسبت‌های مشابه اغلب تنها وقفه‌هایی در سختی‌های زندگی روستایی هستند و این رویدادها به صورت جمعی برگزار می‌شوند، به طوری که کل روستا در جشن خانواده‌ای شرکت می‌کند.

مطالب بیشتری در مورد پرو بخوانید.

قهوه

تاریخچه

در سال ۱۸۹۵، مجله‌ی انجمن هنرها گزارش داد که پرو برای سال‌های زیادی به‌عنوان کشوری تولیدکننده‌ی قهوه شناخته می‌شد، اما قهوه‌ای که در سواحل این کشور کشت می‌شد عمدتاً برای مصرف داخلی استفاده می‌گردید و تنها بعدها بود که این کشور به یک صادرکننده تبدیل شد.

کشت قهوه آغاز شد و همچنان در نزدیکی بندر پاکاسمایو ادامه دارد. قهوه همچنین در جنوب، در نواحی ساندیا و کارابایا، و در مرکز پرو در دره‌های چانچامایو، ویلُوک و هوآنوکو کشت شده است.

تولید در منطقه‌ی چانچامایو با تکمیل راه‌آهن مرکزی (یا راه‌آهن اورویا) توسط شرکت پرویی تسهیل شد.

دره‌ی چانچامایو که خود حدود ۱۶ کیلومتر طول دارد، در اختیار مالکان خصوصی مزارع بود، در حالی که دره‌های پرنه، پاؤکارتامبو و ریو کلرادو بعدها به راه‌آهن متصل شدند.

نخستین صادرات قهوه به آلمان و انگلستان تا سال ۱۸۸۷ آغاز شد.

در دهه‌ی ۱۹۷۰، آسیاب‌های بزرگ خشک در نزدیکی بنادر احداث شدند و شبکه‌ی حمل‌ونقل در امتداد اقیانوس آرام ایده‌آل در نظر گرفته می‌شد؛ مدلی که در آن کمیت تولید مهم‌تر از کیفیت بود. این مدل در سال‌های اخیر تغییر کرده است و وزارت کشاورزی با معرفی روش‌های نوین و تشویق سازمان‌های کشاورزان – مانند «سِنفروکافه» در خائن، منطقه‌ای کوهستانی در رشته‌کوه‌های آند – به بهبود کیفیت کمک کرده است.

تعاونی قهوه

«سِنفروکافه» یک تعاونی است که بیش از ۸۰ انجمن کشاورزی و همچنین شش انجمن فرآوری و تکمیل قهوه در آسیاب‌های خشک را در بر می‌گیرد. بر اساس این شیوه، محصول توسط دفتر مالی، بازاریابی و فروش در شهر خائن عرضه می‌شود که دسترسی مستقیم به بازارهای صادرات بین‌المللی دارد و در نهایت به صدها تولیدکننده‌ی قهوه در منطقه سود می‌رساند. تمام قهوه‌ای که توسط این انجمن‌ها عرضه می‌شود، از مناطقی با ارتفاع بیش از ۱٬۰۰۰ متر برداشت می‌گردد. این سازمان به شمار زیادی از خانواده‌های کشاورز امکان دسترسی به بازارهای جهانی را فراهم کرده است.

حدود ۹۲٪ از قهوه‌ای که از طریق «سِنفروکافه» عرضه می‌شود ارگانیک است و ۱۰۰٪ آن دارای گواهی «تجارت منصفانه» (Fair Trade) است. این امر باعث بهبود کیفیت و افزایش تقاضا برای قهوه پرو در بازار بین‌المللی با نرخ‌های رقابتی شده است. فرآوری قهوه در پرو عمدتاً به روش آسیاب‌ تر (Wet Milling) در محل مزارع انجام می‌شود. در این فرآیند، میزان رطوبت دانه‌های قهوه به حدود ۲۰٪ کاهش یافته و سپس به آسیاب‌های خشک منتقل می‌شود. با این حال، این سیستم غیرمتمرکز برای مناطق قهوه‌خیز شمال پرو نامطلوب است، زیرا باعث نوسان کیفیت، افزایش احتمال پوسیدگی و رشد قارچ شده است.

تولید

سه منطقه‌ی برجسته‌ی کشت قهوه که در دامنه‌های شرقی رشته‌کوه آند قرار دارند عبارت‌اند از: چانچامایو، مناطق آمازوناس و سان مارتین، و ارتفاعات جنوبی. سن ایگناسیو، که نزدیک مرز اکوادور است، مرکز مزارع قهوه در شمال پرو به شمار می‌رود. گونه‌ی «عربیکا» محصول اصلی قهوه است که ۷۰٪ آن «تِیپیکا»، ۲۰٪ «کاتورا» و باقی آن انواع دیگر است. حدود ۷۵٪ از زمین‌های کشت قهوه در ارتفاع ۱٬۰۰۰ تا ۱٬۸۰۰ متری قرار دارند و کاشت در مناطق سایه‌دار به تراکم حدود ۲٬۰۰۰ بوته در هر هکتار انجام می‌شود. کشاورزی عمدتاً توسط کشاورزان خرد صورت می‌گیرد و قهوه به‌صورت دستی برداشت می‌شود. قهوه ارگانیک در مساحتی حدود ۹۰٬۰۰۰ هکتار کشت می‌شود.

تولید قهوه در سال ۱۸۹۳ حدود ۱٬۵۰۰ تن بود. طبق آمار سازمان فائو در سال ۲۰۱۳، تولید قهوه به ۲۵۶٬۲۴۱ تن از مساحتی برابر با ۳۹۹٬۵۲۳ هکتار با بازده ۶٬۴۱۴ هکتوگرم در هکتار رسید.

بخش عمده‌ی قهوه تولیدی کشور صادر می‌شود. در سال ۲۰۱۲، حدود ۲۶۴٬۳۴۳ تن قهوه به ایالات متحده، آلمان، بلژیک، کلمبیا، سوئد و کشورهای دیگر صادر شد، در حالی که مصرف داخلی تنها حدود ۱۰٪ بود. در سال ۲۰۱۴، بیماری زنگ قهوه (Hemileia vastatris) حدود ۱۳۰٬۰۰۰ هکتار از زمین‌های ارتفاعات مرکزی کشور را آلوده کرد و باعث کاهش ۶ درصدی تولید نسبت به سال ۲۰۱۳ شد. در مقایسه با بیشترین میزان تولید که ۳۰٬۹۰۰ تن بود، این افت معادل ۱۵٪ به شمار می‌رفت.

مصرف قهوه

با وجود این‌که پرو یکی از تولیدکنندگان بزرگ قهوه در جهان است و بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ نفر به تولید آن وابسته‌اند، مصرف قهوه در این کشور پایین است. مصرف سرانه‌ی فعلی برآورد می‌شود که تنها حدود ۶۰۰ تا ۸۰۰ گرم در سال باشد.

بر اساس آمار شرکت «کانتار»، بازار قهوه‌ی برشته و فوری در پرو حدود ۱۱۰ میلیون دلار ارزش‌گذاری می‌شود. برآورد می‌شود که در سال ۲۰۱۸، حجم مصرف خانگی ۳٫۴٪ رشد داشته و در سال ۲۰۲۰ این رشد به ۶٪ رسیده است. این امر نشان‌دهنده‌ی حرکت نسل‌های جدید به سمت مصرف قهوه‌ی باکیفیت است. در سال ۲۰۱۸، مصرف قهوه‌ی آسیاب‌شده  از نظر ارزشی ۲۶٪ رشد کرد و تعداد دفعات خرید آن ۶٪ افزایش یافت و به ۳۰ بار در سال رسید. قهوه‌ی فوری همچنان مهم‌ترین دسته‌بندی بازار است که از نظر ارزشی ۴٫۴٪ و از نظر حجمی ۲٫۶٪ رشد داشته است.

چرا قهوه‌ی پرو؟

قهوه‌ی پرو اغلب دارای «بدنه»‌ای متوسط است. اگر با توصیف قهوه از نظر «بدنه» آشنا نیستید، بدنه‌ی متوسط بین آبکی و شربتی قرار می‌گیرد. برای مثال، قهوه‌ی مکزیک معمولاً بدنه‌ی سبک دارد، یعنی آبکی‌تر است چون در ارتفاع کم رشد می‌کند، در حالی که قهوه‌ی سوماترا بدنه‌ای سنگین‌تر و حس دهانی شربتی‌تر دارد که نتیجه‌ی مواد مغذی موجود در خاک محل رشد آن است.

چشندگان حرفه‌ای قهوه نمایه‌ی قهوه‌ی پرو را معطر، خوش‌طعم و با اسیدیته‌ی ملایم توصیف می‌کنند.

وقتی گفته می‌شود یک قهوه «خوش‌طعم» است، منظور هیچ‌گونه افزودنی مصنوعی یا حتی طعم «سوخته» یا «نسوخته» نیست. بسته به جایی که قهوه در آن رشد می‌کند، از خاک مواد مغذی و مواد معدنی جذب می‌کند و همین‌ها طعم طبیعی نوشیدنی را شکل می‌دهند. در مورد خاک پرو، جوانه‌های چشایی شما متوجه نت‌های آجیلی و شکلاتی، و حتی کمی مرکباتی خواهند شد؛ نه‌تنها هنگام نوشیدن یک جرعه‌ی کامل، بلکه در عطر و طعم ماندگار پس از نوشیدن نیز.

سایر کشورهای روی کمربند قهوه را هم بشناسید.