جمهوری گواتِمالا کشوری در آمریکای مرکزی است که از شمال و غرب با مکزیک، از جنوب غرب با اقیانوس آرام، از شمال شرق با بلیز، از شرق با دریای کارائیب و هندوراس و از جنوب شرق با السالوادور احاطه شده‌است.

جمعیت گواتمالا در حدود ۱۷٫۱ میلیون نفر است (پر جمعیت‌ترین کشور آمریکای مرکزی) و پایتخت آن شهر گواتمالاسیتی می‌باشد. از مهم‌ترین شهرهای آن نیز می‌توان به مکزیکو و ویلا نووا اشاره کرد. مساحت این کشور ۱۰۸٬۸۹۰ کیلومتر مربع است.

زبان رسمی این کشور زبان اسپانیایی، واحد پول آن کتزال و دین ۹۹ درصد از مردم آن مسیحیت است. از میان مسیحیان این کشور، حدود ۵۵ درصد کاتولیک، ۴۰ درصد پروتستان و ۳ درصد ارتودکس شرقی هستند.
حدود ۵۹ درصد از مردم آن از تبار مستیزو (دورگه سرخ‌پوست و اسپانیایی) و ۴۰٫۵ درصد نیز از سرخ‌پوستان مایا هستند، کمتر از یک‌درصد از مردم گواتمالا نیز سفیدپوست هستند.

این کشور در سال ۱۸۲۱ از اسپانیا مستقل شد و هم‌اینک شیوه حکومتی آن دموکراسی است.

فراورده‌های صادراتی گواتمالا قهوه، شکر و موز است. گواتمالا که از جمله یکی از فقیرترین کشورهای آمریکای مرکزی به‌شمار می‌آید، از جمله کشورهایی است که نرخ بیسوادی در آن بسیار بالاست و رئیس‌جمهور این کشور برای بهبود وضع آموزش زیر فشار قرار دارد. شمار جرایم جنایی در گواتمالا در سطح جهانی بسیار بالاست.

گواتمالا پس از استقلال از اسپانیا به امپراتوری مکزیک پیوست و تا مدت‌ها توسط دیکتاتورهایی که از سوی «کمپانی یونایتد فروت» پشتیبانی می‌شدند اداره می‌شد. تاریخ گواتمالا شاهد حکومت دیکتاتورهای متحد با زمین‌داران بوده‌است. با این حال، در دهه ۱۹۵۰ جاکوبو آربنز، رئیس‌جمهوری، املاک بزرگ را مصادره کرده و میان روستاییان تقسیم کرد. وی به کمونیست بودن متهم گردید و در ۱۹۵۴ با کمک یک نظامی آمریکا به دست ارتش برکنار شد. پس از این دوره، در اواخر سده بیستم، گواتمالا درگیر یک جنگ داخلی ۳۶ ساله شد که تلفات جانی آن ۲۰۰ هزار نفر بود. در طول سال‌های جنگ داخلی حکومت نظامیان گواتمالا بسیاری از روستاهای محل سکونت قبیله‌هایی را که احتمال ارتباط آن‌ها با شبه نظامیان چپگرای این کشور می‌رفت، به شکلی سازمان‌یافته نابود کرد. اما پس از پایان جنگ، این کشور رشد اقتصادی به خود دیده و انتخابات دموکراتیک نیز در آن با موفقیت برگزار شده‌است. همچنین از تاریخ ۲۱ نوامبر ۱۹۴۵ در سازمان ملل متحد نیز عضو است.

جغرافیا

مساحت کشور گواتمالا ۱۰۸٬۸۸۹ کیلومتر مربع است و مساحتی تقریباً کمی بیش‌تر از استان اصفهان دارد. کشور گواتمالا در شمالی‌ترین بخش آمریکای مرکزی است: زمین‌های بلند سرد با بیشترین جمعیت، و منطقه گرمسیری در طول ساحل اقیانوس آرام و دریای کارائیب. رشته کوه مهم آن بلندترین کوه آمریکای مرکزی است.

گواتمالا، سرزمین جنگل‌های انبوه، آتشفشان‌ها و صحراهای خشک و دریاچه‌های زیباست. زمین‌های پست سواحل اقیانوس آرام و اطلس در گواتمالا با وجود رشته‌کوهی از هم جداست. این کشور پنجاه مایل خط ساحلی در دریای کارائیب و دویست مایل خط ساحلی بر کرانه اقیانوس آرام و ۳۰ کوه آتشفشانی دارد که هشت کوه آن آتشفشان فعال است. در سال ۱۹۷۶ زمین لرزه پایتخت و دیگر شهرها و روستاها را ویران کرد و ۲۳۰۰۰ نفر کشته شدند. رودهای مهم این کشور اوسوماسینتا، موتاگوا و بلندترین نقطه آن تافومولکو با ۴۲۲۰ متر ارتفاع است. آب و هوای گواتمالا جلگه‌ای ساحلی و استوایی است ولی در مناطق کوهستانی معتدل‌تر است.

کاخ ملی در گواتمالاسیتی، ویرانه‌های مایاها در تایکال یوآکساکتوم پیدراس، نگراس، زاکیولئو، و ویرانه‌های اسپانیایی‌ها در آنتی گوا از دیدنی‌های این کشور است.

سیاست

رئیس‌جمهور در این کشور حاکم و رئیس دولت است. او با رأی مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شود. مجلس قانون‌گذاری این کشور ۱۵۸ کرسی دارد که نمایندگانش با رأی مردم برای دوره‌ای چهار ساله انتخاب می‌شوند.

اتو پرز مولینا، ژنرال پیشین ارتش گواتمالا در انتخابات ریاست جمهوری نوامبر سال ۲۰۱۱ به پیروزی رسید و وعده داده که با جرایم سازمان‌یافته و خشونت‌آمیز و قاچاق مواد مخدر برخورد قاطعی خواهد داشت. او نخستین نظامی است که پس از گذر گواتمالا به دموکراسی(در سال ۱۹۸۶)، به این سمت دست می‌یابد.

اقتصاد

واحد پول این کشور کوئتزال و محصولات صادراتی آن قهوه، شکر و موز است. اقتصاد این سرزمین بیشتر به کشاورزی، به خصوص تولید قهوه متکی است که نصف صادرات کشور را تشکیل می‌دهد. موز، پنبه و شکر نیز سهمی عمده در درآمد ملی و صادرات آن دارد.

نیروی کار در کشاورزی ۵۳ درصد و محصولات عمده آن: ذرت، لوبیا، قهوه، پنبه، شکر، موز، روغن‌های مخصوص، الوار است. نیروی کار در صنعت ۱۲ درصد و تولیدات عمده آن: غذاها، پارچه، مصالح ساختمانی، لاستیک، و دارو می‌باشد. منابع طبیعی: نیکل، الوار، و میگو است. صادرات این کشور: قهوه، پنبه، شکر، گوشت، موز و واردات آن: تولیدات لوازم زندگی، ماشین آلات، وسائل حمل و نقل، مواد شیمیائی، و سوخت است. طرف‌های عمده داد و ستد: ایالات متحده، ملل آمریکای مرکزی، آلمان، ژاپن، و ونزوئلا هستند.

مردم

۵۰ تا ۶۰ درصد مردم گواتمالا کاتولیک و ۴۰ درصد پروتستان هستند. کمتر از یک درصد نیز پیرو سایر ادیان هستند. بیش از نیمی از مردم این کشور، سرخ‌پوستان مایا هستند.

میانگین سنی تخمین زده شده در گواتمالا 20 سال، 19.4 برای مردان و 20.7 سال برای زنان است. گواتمالا از نظر جمعیتی یکی از جوان‌ترین کشورهای نیمکره غربی است که با اکثر مناطق آفریقای مرکزی و عراق قابل مقایسه است. نسبت جمعیت زیر 15 سال در سال 2010، ۴۱/۵ درصد، ۵۴/۱ درصد بین 15 تا 65 سال سن داشتند و 4/4 درصد سنین 65 سال یا بیشتر بودند.

تعداد قابل توجهی از مردم گواتمالا در خارج از کشور خود زندگی می کنند. اکثریت دیاسپورای (پراکندگی جمعیتی) گواتمالایی در ایالات متحده آمریکا واقع شده‌اند. مهاجرت به ایالات متحده منجر به رشد جوامع گواتمالایی در کالیفرنیا، دلاور، فلوریدا، ایلینویز، نیویورک، نیوجرسی، تگزاس، رود آیلند و جاهای دیگر از دهه 1970 شده است. با این حال، از ژوئیه 2019، ایالات متحده و گواتمالا قراردادی را برای محدود کردن مهاجرت و پناهجویان از گواتمالا امضا کردند.

فرهنگ

گواتمالاسیتی خانه بسیاری از کتابخانه‌ها و موزه‌های این کشور از جمله آرشیو ملی، کتابخانه ملی و موزه باستان‌شناسی و قوم‌شناسی است که مجموعه‌ای وسیع از مصنوعات مایا را در خود جای داده است. همچنین دارای موزه‌های خصوصی مانند موزه منسوجات و لباس‌های بومی Ixchel و Museo Popol Vuh است که بر باستان‌شناسی مایا تمرکز دارد. هر دوی این موزه ها در پردیس دانشگاه فرانسیسکو ماروکن قرار دارند. اکثر 329 شهرداری کشور حداقل یک موزه کوچک دارند.

گواتمالا هنرمندان بومی زیادی را به وجود آورده است که از سنت‌های چند صد ساله پیش از کلمبیا پیروی می‌کنند. با انعکاس تاریخ استعماری و پسااستعماری گواتمالا، مواجهه با جنبش‌های هنری متعدد جهانی نیز تعداد زیادی از هنرمندان را پدید آورده است که زیبایی شناسی سنتی بدوی یا ساده لوحانه را با سنت های اروپایی، آمریکای شمالی و دیگر سنت‌ها ترکیب کرده‌اند.

گواتمالایی ها به طور فزاینده ای در معرض نفوذ خارجی بر شیوه زندگی خود قرار دارند. همه جنبه های ارتباطی – اخبار دوره ای، کمیک ها، سریال های تلویزیونی، فیلم ها – عمدتاً منشأ خارجی دارند. بسیاری از محصولات، از صابون‌ها و غلات بسته‌بندی شده و نوشیدنی‌های بطری گرفته تا خودرو، دارای نام‌های تجاری خارجی هستند. با این وجود، در روستاهای محلی مایاها، لباس‌های رنگارنگ بومی همچنان رایج است و بسته به روستا و گروه زبانی متفاوت است.

نمایشگاه‌ها و فستیوال‌های مذهبی با حضور پرشور مخاطبان در تمام طول سال در هر بخش از گواتمالا برنامه‌ریزی شده‌اند. Semana Santa (هفته مقدس)، در عید پاک، با جشنواره‌هایی در سراسر کشور مشخص می‌شود، اما بسیاری از مردم گواتمالا برای شرکت در مراسم کلیسای جامع بزرگ باروک به آنتیگوا گواتمالا سفر می‌کنند. روز ملی استقلال گواتمالا از اسپانیا، 15 سپتامبر، نیز در سراسر کشور با آتش بازی، رقص، رژه، مسابقات فوتبال و خروس‌بازی جشن گرفته می‌شود. در این جشنواره‌ها، صنایع دستی بومی از جمله لباس‌های گلدوزی شده توسط زنان مایا به فروش می‌رسد. گواتمالایی‌ها روز اول نوامبر را با سنت‌های منحصربه‌فردی جشن می‌گیرند: بادبادک‌های غول‌پیکر در گورستان‌های نزدیک آنتیگوا گواتمالا به پرواز در می‌آیند، و بسیاری از مردم گواتمالا با غذای سنتی معروف به فیامبر، سالادی که از کلم‌ها، ماهی و سبزیجات درست می‌شود، مهمانی برگزار می‌کنند. شهر تودوس سانتوس کوچوماتان در این روز مسابقات اسب دوانی و رقص های سنتی برگزار می‌کند. شهر گواتمالا در 15 اوت جشن عروج مریم باکره را جشن می گیرد. روزهای بازار هفتگی در روستاهای بومی گردهمایی اجتماعی مهمی هستند. یکی از شناخته شده ترین بازارها در چیچیکاستنانگو است.

غذای اصلی مایاها شامل ذرت، لوبیا، کدو، و بسته به منطقه، کاساوا (مانیو)، پاپایا و چنار بود. ماهیگیری و شکار نیز به رژیم غذایی آنها اضافه شده است. دانه های گیاه کاکائو نوشیدنی کاکائویی را ارائه می کرد که در درجه اول به اشراف محدود می شد. غذاهای مدرن گواتمالایی ترکیبی از غذاهای اسپانیایی و محلی است.

زندگی گیاهی و جانوری

در پتن، یک جنگل بارانی انبوه با تکه‌هایی از علفزارهای ساوانا در هم آمیخته است. سیرا (رشته کوه تیز و دندانه‌دار) با بلوط و کاج پوشیده شده است. در ارتفاعات آتشفشانی، توده‌های کاج، صنوبر و بلوط به جز در بلندترین دامنه‌ها تا حد زیادی از بین رفته‌اند. در دشت ساحلی اقیانوس آرام، چشم انداز تا حد زیادی از جنگل های استوایی و ساوانا پاک شده است.

غنی‌ترین گونه‌های جانوری در مناطق جنگلی دشت زندگی می‌کنند، اگرچه برخی از گونه‌ها مانند گوزن، میمون، پیکری، تاپیر، اوسلوت و جگوار به طور فزاینده‌ای نادر هستند. در میان خزندگان قابل توجه می توان گونه‌‌های متعدد مار، کروکودیل و ایگوانا را نام برد. زندگی پرندگان جنگل‌های بارانی به‌ویژه پرنشاط است و شامل کوتزال پردرخشنده (Pharomachrus)، پرنده ملی است که ذخیره‌گاهی برای آن در سیرا نزدیک کوبان اختصاص داده شده است.

قهوه

دانه‌های قهوه‌ای که در گواتمالا رشد می‌کنند معمولاً دارای نت‌های مزه‌ای هستند که بادی کامل و طعم غنی شکلاتی–کاکائویی و شیرینی تافی مانند را نشان می‌دهند. قهوه‌های گواتمالا قهوه‌های واقعی آمریکای مرکزی هستند.

به ویژه قهوه‌های سبز دانه‌های سخت که در مناطق کشت قهوه آتیتلان و آنتیگوا در ارتفاعات مرکزی کشور رشد می‌کنند، این ویژگی‌ها و همچنین اسیدیته گل‌ها را که اغلب تند یا شکلاتی است، نشان می‌دهند.

به طور خلاصه مشخصات دان قهوه گواتمالایی را می‌توان به شرح زیر بیان کرد:

ارتفاع رشد: 1200 – 1700 متر از سطح دریا

انواع عربیکا: بوربون، تیپیکا، کاتوای، کاتورا

دوره برداشت: دسامبر – آوریل

فرآیند آسیاب: شسته شده، خشک شده در آفتاب

رایحه: گل، مرکبات

طعم: شکلاتی، شیرین، آجیلی (کمی)

بدنه: کامل، گرد

اسیدیته: کم، دلپذیر

برخی از بررسی‌های قهوه خاطرنشان می‌کنند که اسیدیته سبک‌تری در میان قهوه‌هایی که در مناطق کوهستانی در معرض دریای کارائیب (مانند Huehuetenango و Coban) یا در معرض اقیانوس آرام (مثلاً San Marcos) رشد می‌کنند، یافت می‌شود و این قهوه‌ها تمایل به ارائه اسیدیته و طعم میوه‌ای بیشتری دارند.

برشته کردن

کیفیت دان روشن Huehuetenango با برشته کردن لایت افزایش می یابد در حالی که رست دارک طعم کاکائو و شکلات تلخ و شیرین را به ارمغان می آورد.

مناطق در حال رشد

مناطق یا منطقه در حال رشد گواتمالا شامل فلات فرایجانس، آنتیگوا، هایلند هوهوتنانگو، جنگل های بارانی کوبان، آتشفشان سن مارکوس، نوو اورینته و آتیتلان است.

ابتدا ویژگی‌های انواع قهوه در گواتمالا را خاطرنشان کرده و سپس به بررسی مناطق زیرکشت قهوه می‌پردازیم.

آنتیگوا: یکی از بهترین قهوه‌های گواتمالا، گواتمالا آنتیگوا است که به دلیل طعم پیچیده و طعم کاکائویی متمایز است.

آنتیگوا دارای کیفیت های معمولی قهوه گواتمالایی است که شامل بادی کامل (سنگین تر از قهوه معمولی آمریکای مرکزی) و طعم اسپایسی است که اغلب بسیار غنی می‌باشد. خاک و آب و هوای ایده آل برای رشد قهوه در منطقه آنتیگوا یافت می‌شود، دره‌ای که توسط سه آتشفشان احاطه شده است.

این قهوه‌ها طعم منحصربفرد خود را به‌خوبی با رست دارک و یکنواخت در یک فنجان اسپرسو حفظ می‌کنند.

کوبان:یکی دیگر از قهوه‌های مرغوب گواتمالا، کوبان است که در شمال مرکزی گواتمالا رشد می‌کند و دارای کیفیت‌های معمولی قهوه گواتمالایی است که شامل بادی عالی، با طعمی غنی و اسپایسی و اسیدی، و رایحه‌ای زنده با شراب ملایم است.

Huehuetenango: قهوه Huehuetenango گواتمالا طعمی لطیف و ملایم در عین حال پیچیده و جالب ارائه می دهد. Huehuetenango با طعم‌های میوه‌ای متمایز و لطیف، بادی سبک (اغلب کره‌ای)، رایحه‌ای شیرین و گلیِ دلپذیر دارد که در کام ماندگار می‌شود.

قهوه Huehuetenango در مناطق مرتفع شمال گواتمالا رشد می کند، منطقه ای که برخی از برجسته ترین قهوه های گواتمالا را تولید می کند.

نوو اورینته

منطقه کشت قهوه Nuevo Oriente در شرق گواتمالا در امتداد مرز با هندوراس واقع شده است. آب و هوای ایده آل و خاک های رسی و دگرگونی آتشفشانی منجر به قهوه با کیفیت بالا با اسیدیته مشخص و بادی خوب می‌شود.

قهوه نوو اورینته در ارتفاعات 4300 فوتی تا 5500 فوتی از سطح دریا رشد می‌‌کند که میانگین بارندگی در آن سالانه حدود 1900 میلی‌متر است و دما بین 18 تا 25 درجه سانتیگراد (64 تا 77 درجه فارنهایت) است. گیلاس قهوه از دسامبر تا مارس برداشت می‌شود.

آتیتلان

منطقه کشت قهوه آتیتلان دریاچه آتیتلان در گواتمالا را سه کوه آتشفشانی در نزدیکی اقیانوس آرام احاطه کرده است. این منطقه در تمام طول سال بارندگی فراوانی دارد و به طور میانگین در هر ماه بیش از 50 میلی‌متر باران می‌بارد.

قهوه‌های منطقه آتیتلان به خاطر دان کامل و دارای اسیدیته و طعم اسپایسی یا گلی و غنی و معطر خود شناخته می شوند. گیلاس قهوه از دسامبر تا مارس برداشت می شود.

قهوه آتیتلان در ارتفاعات از 4000 فوت تا 5900 فوت از سطح دریا رشد می‌کند که در آن بیماری ها و آفات قهوه مشکلات بسیار کمی را ایجاد می‌کنند و سطح رطوبت حدود 75٪ است. بیشتر مزارع قهوه حدود 12 هکتار وسعت دارند.

بوته های قهوه منطقه آتیتلان معمولاً به جای کودهای شیمیایی با مواد آلی بارور می‌شوند. برخی از کشاورزان از آب دریاچه آتیتلان در هنگام فرآوری مرطوب گیلاس قهوه استفاده می‌کنند و سپس دانه های قهوه را در آفتاب خشک می‌کنند.

فلات فرایجانس

فلات فرایجانس یک منطقه کشت قهوه در گواتمالا در منطقه کوهستانی شمال دریاچه آماتیتلان است. این کوه‌ها دره ارمیتا، محل شهر گواتمالا را احاطه کرده‌اند.

قهوه در فلات فرایجانس در ارتفاعات 1200 متری تا 1500 متری از سطح دریا کاشته می‌شود و میانگین دمای آن در تمام سال حدود 22 درجه سانتیگراد (72 درجه فارنهایت) با بارندگی سالانه حدود 1500 میلی متر و رطوبت نسبی حدود 60 درصد است.

خاک مملو از مواد معدنی که سرشار از پتاسیم است، به دلیل فعالیت آتشفشانی Volcan de Pacaya از ذخایر خاکستر اخیر بهره برده است. گفته می‌شود که کیفیت خاک بادی عالی را در فنجان قهوه دم کرده تولید می کند.

خاک و آب و هوای ایده آل فلات فرایجانس قهوه درجه یک با درجه سختی سخت دانه را تولید می‌کند.

قهوه‌هایی که در فلات فرایجانس رشد می‌کنند به‌خاطر بدن کامل، اسیدیته متمایز و عطر ملایم خود شناخته می‌شوند. کیفیت قهوه های کشت شده در این منطقه با قهوه آنتیگوا گواتمالا مقایسه شده است.

آنتیگوا

آنتیگوا یک منطقه کشت قهوه در گواتمالا است و به عنوان نام بازار نیز استفاده می شود. احاطه شده توسط سه آتشفشان، دره ای که پایتخت قدیمی گواتمالا آنتیگوا را احاطه کرده است، دارای خاک ایده آل و آب و هوای ایده آل برای کشت قهوه است که این قهوه های متمایز را تولید می کند.

قهوه‌های آنتیگوا گواتمالا، قهوه‌هایی با رشد شدید / دانه‌های سخت هستند که در ارتفاعات 4600 فوت تا 5600 فوت رشد می‌کنند، جایی که دما بین 66 تا 71 درجه فارنهایت (19 تا 22 سانتی‌گراد) است. میزان بارندگی در این منطقه معمولاً بین 800 میلی‌متر تا 1200 میلی‌متر در هر سال با رطوبت نسبتاً ثابت در حدود 65 درصد است.

فصول مرطوب و خشک متمایز آب و هوای ثابتی را فراهم می‌کند که منجر به یکنواختی بلوغ در بین گیاهان قهوه می‌شود و برداشت معمولاً از ژانویه تا اواسط مارس انجام می‌شود.

کوبان

منطقه کشت قهوه Coban جنگل بارانی در قسمت شمالی گواتمالا است و عمدتاً توسط جنگل‌های مرطوب و نیمه گرمسیری مشخص می‌شود.

باران در تمام طول سال می‌بارد و در مجموع حدود 3250 میلی‌متر در هر سال با رطوبت نسبی حدود 90 درصد و دمای بین 59 تا 73 درجه فارنهایت (15 تا 23 درجه سانتی‌گراد)، نوسانی که تا حد زیادی به بادهای شمالی بستگی دارد.

قهوه های «Hard Bean» و «Strictly Hard Bean» در ارتفاعات بین 4300 فوت تا 5000 فوت از سطح دریا در این منطقه کشت می شوند. گیلاس قهوه از دسامبر تا مارس برداشت می‌شود.

خاک این منطقه بیشتر رسی و سنگ آهک است و آب و هوا تحت تأثیر اقیانوس اطلس و اغلب ابری است و یک روز معمولی شاید فقط چند ساعت در معرض نور مستقیم خورشید باشد.

آتشفشان سن مارکوس

Volcan San Marcos مرطوب‌ترین و گرم‌ترین منطقه کشت قهوه در گواتمالا است و همچنین اولین منطقه‌ای است که هر ساله گیاهان گلدار قهوه تولید می‌کند. برداشت گیلاس قهوه از دسامبر آغاز می‌شود و تا مارس ادامه می‌یابد.

این قهوه در ارتفاعات بین 4000 فوت تا 6000 فوت بالاتر از سطح دریا رشد می‌کند که میانگین بارندگی سالانه حدود 4500 میلی‌متر است، با میانگین رطوبت حدود 75٪ – آب و هوای منطقه تحت تأثیر اقیانوس آرام است.

واریته‌ها

واریته‌های گیاه قهوه که در گواتمالا رشد می‌کنند عمدتاً تیپیکا و بوربون هستند، اما کاتوای، کاتورا و پاچه نیز رشد می‌کنند. همه این‌ها طعم‌های متفاوتی از دانه‌های قهوه تولید می‌کنند. گیلاس‌های قهوه را می‌توان خشک کرد و به‌عنوان کاسکرا فروخت و فروش را برای کشاورزان افزایش داد.

در حالی که هنوز یک بازار جدید در آمریکای شمالی و اروپا است، اما به لطف کاسکرا لاته معرفی شده توسط استارباکس در سال 2017، محبوبیت خود را افزایش می دهد.

آکاتنانگو گیشا

یک پیشنهاد نسبتاً کمیاب است، که در سال‌های اخیر با افزایش تولید، تعداد بیشتری از آن در بازار موجود می‌باشد. Acatenango یک گونه Gesha را ارائه می دهد که بسیار شیرین، میوه‌ای (گرمسیری) و گلدار است. گونه گیشا از اتیوپی (به کاستاریکا، سپس پاناما و در نهایت گواتمالا) آورده شده است.

طعم آن لطیف و واقعاً منحصر به فرد در مقایسه با قهوه های دیگر است، که حتی زمانی که در آب و هوا و خاک مشابه قهوه‌های دیگر رشد می‌کنند، برجسته است. عطر گل‌ها یادآور گل یاس و میوه‌های خشک است. شیرینی آن شبیه پیچ امین الدوله، با رنگی مرکباتی و کمی هلویی است.